Wat een bagger dag.
Ik had helemaal niet zo'n slechte dag. Ik had een afspraak met mijn behandelaar over hoe nu verder en er komen langzaam duidelijke puzzelstukjes. De rest van de dagdienst verliep ook eigenlijk wel oké. Ik heb met mijn ouders gebeld over de nieuwe informatie, met de nadruk dat het ook voor mij nog geen volledige zekerheid is. Alles was best prima.
Toen, uit het niets kwam er een hele hoge drang naar zelfbeschadiging. Er was geen reden toe, maar toch was hij er. Ik moest huilen. Ik wilde niet, ik wil stoppen, ik wil dit achter me laten. Dus in gesprek. Maar hier geldt een autonomie bevorderend beleid, wat inhoud dat je zelf mag bepalen. Dus voelde ik me niet gehoord en gesteund. Voor ik het doorhad zat ik daar weer. Toe te geven aan mijn verslaving. Op het moment voelde het weer goed. Maar daarna kwam wederom de zwakte. Lichamelijk. En voor ik het wist was ik weer in het ziekenhuis.
Na een middag een een avond in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht ik weer terug naar de gesloten behandelafdeling. Ik was moe, ging wel nog wat eten en toen slapen.
Ik had helemaal nog niet geschreven over de puzzelstukjes die langzaam duidelijker worden. Ze komen nog niet helemaal op hun plek, maar er zijn een aantal punten die steeds duidelijker worden.
Puzzelstukje 1:
De behandelaar die ik nu heb, zal mij aankomende 6 maanden blijven behandelen. En dan niet met sessies van 30 minuten 2 keer in de week, maar sessies van 45 minuten 2 keer in de week, waar ik mijn voorkeur al heb gegeven aan minstens 60 minuten.
Puzzelstukje 2:
Er is een laten we zeggen 99,9% kans dat ik terug ga naar de gesloten crisisgroep waar ik zat voor deze behandelgroep.
Puzzelstukje 3:
Ze zijn aan het kijken of ik ook vaktherapie erbij zou kunnen krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties