In deze blog wil ik het gaan hebben over mijn zelfbeschadiging. Het is mijn ervaring met mijn zelfbeschadigende gedrag. Ik heb niet voor niets in de titel het woord TRIGGER gezet, dus let alsjeblieft op jezelf en lees dit niet als je er (nog) niet klaar voor bent. Denk je aan zelfmoord? Bij 113 kun je telefonisch en via de chat 24/7 terecht voor (anonieme) hulp
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik beschadig mezelf nu zo'n 10 jaar. Daar kwam ik laatst achter en dat was toch wel een confronterend moment. 10 jaar. Ik ben pas 23. Bijna de helft van mijn leven vecht ik al met deze gedachten.
Wat ooit als 13 jarig meisje begon met 'de kat heeft mij gekrabd', werd al snel verbergen. Lange mouwen aan. Ik kon niet meer. Ik wist echt niet meer wat ik moest doen.
Toen ik in het tweede jaar van mijn HBO studie zat, heb ik mijn mentor van toen verteld hoe ik me voelde. Hij adviseerde vrijwel meteen om naar de huisarts te gaan. Een paar weken later bij de huisarts kon ik binnen een week bij de spoedpoli van de ggz terecht en niet veel later werd ik voor het eerst opgenomen binnen een medium care afdeling van de psychiatrie.
Deze blog gaat over zelfbeschadiging. Het ging vlak voor de opnames al heel wat minder. Het interesseerde mee niet meer. Ik wilde er niet meer zijn, had suïcidale gedachten. Het maakte toch allemaal niks meer uit. Tijdens mijn eerste opname was ik zo uit de maatschappij getrokken, dat het ook een soort genormaliseerd werd. Dat heeft me niet geholpen. Ook tijdens de opnames en contacten met de psychiatrie -zoals Bed Op Recept (BOR)- die volgden bleef ik uit die gezonde maatschappij en werd zelfbeschadiging als normaal gezien. Het werd niet direct afgestraft, ze probeerde wel van alles om het te voorkomen, maar je werd er niet als een minder mens door gezien.
Langzaam in de jaren is het slechter gegaan met mij. Het moest altijd beter, misschien zou het dan weer werken. Maar ik kan jullie vertellen: het word niet beter. Het word niet fijner. Uiteindelijk werkt de werking uit en dan zit je met een verslaving. Het zal nooit goed genoeg worden. Het zal altijd beter moeten, al heb je het maximale er al uit gehaald en is er geen beter en gelukkiger gevoel te bereiken. Maar in mijn geval blijf ik de hoop hebben die rust weer te kunnen vinden. Het weer fijn te kunnen vinden. Weer terug te gaan naar hoe het voelde zoveel jaar terug. Met misschien ook de lichtere gevolgen die er toen bij kwamen kijken.
Ook ik blijf het dus proberen. En soms lukt dat, maar vaak ben ik alleen maar verdrietig en teleurgesteld op mezelf en heeft het het averechtse effect.
Reactie plaatsen
Reacties